پانسمان وکیوم تراپی فوم تکی سیاه طب تجهیز پایا

وکیوم تراپی یا روش استفاده از فشار منفی، تکنیکی است که با استفاده از پانسمان وکیوم، روند بهبودی زخم های مزمن، حاد و سوختگی تسریع می یابد. اعمال فشار بیش تر، باعث افزایش جریان خون شده و مایعات اضافی از زخم گرفته می شود. بسته به نوع و محل تشکیل زخم، این فشار به صورت دائمی و یا تناوبی به زخم اعمال خواهد شد. این شیوه درمانی، چند روز تا چند ماه قابل استفاده می باشد.

کاربردهای وکیوم تراپی

• زخم های دیابتی
• زخم های شریانی
• زخم های فشاری
• سوختگی های درجه یک و دو
• زخم های مزمن
• زخم های ترشحی
• زخم های ناشی از جراحی که بیش تر در معرض عفونت هستند

نحوه عمل

پانسمانی همراه با یک فوم استریل در این شیوه درمانی استفاده می شود، پانسمان به اندازه زخم بریده شده و بر روی زخم قرار می گیرد. این فوم همانند یک فیلتر، در مقابل ذرات بزرگ، از جمله، لخته های خون عمل می کند. این پانسمان، شفاف و باریک بوده و ماده نفود ناپذیزی را در اطراف زخم به وجود می آورد. به پانسمان، پمپی متصل است، اولین بار که فشار منفی اعمال می شود، محیط خلاء ای نیز ایجاد خواهد شد، که تنظیم این پمپ باید توسط متخصص بالینی انجام شود. پانسمان باید هر ۲ تا ۷ روز تعویض شود.

امروزه، وکیوم تراپی مورد توجه و استقبال بیشتری قرار گرفته است، زیرا که این روش، مزایایی هم چون تسریع روند بهبودی و میزان تهاجم کم را به همراه دارد. علاوه بر این، پمپ استفاده شده، کوچک و قابل حمل می باشد. بسیاری از زخم ها با استفاده از این روش بهبود می یابند.

چه کسانی می توانند از روش وکیوم تراپی استفاده کنند؟

•  زخم بستر، زخم های دیابتی و یا نقص های شریانی
• زخم هایی با ترشح زیاد
• زخم های مزمنی که با سایر روش های درمانی بهبود نیافته اند
• زخم های ناشی از جراحی که در معرض عفونت هستند

زخم باز:

به جراحت های ایجاد شده در سطح پوست که با ایجاد آن قسمت های زیر پوست نمایان می شود زخم باز می گوییم. زخم باز سبب ایجاد خونریزی های خارجی در فرد می گردند. زخم های باز بیشتر در معرض عفونت هستند و میکروب ها راحت تر می توانند وارد لایه های عمقی پوست شوند و به سرتاسر مسیر بدن راه پیدا کنند. روی زخم‌ باز باید به درستی تمیز و پوشیده شود و پوشش آن نیز ثابت گردد. در صورت وجود زخم باز ترجیحا باید از آنتی بیوتیک برای پیشگیری از عفونت استفاده شود. اگر عمق یا وسعت زخم باز زیاد باشد و یا در محل حساسی همچون روی مفاصل واقع شود، باید حتما با بخیه دو لبه زخم به یکدیگر نزدیک شوند. اگر زخم باز به زخم مزمن تبدیل شود می توان از روش های پیشرفته تری هم چون وکیوم تراپی نیز استفاده کرد.

زخم دیابتی:

زخم های ایجاد شده در افراد دیابتی به دلیل ضعف سیستم ایمنی به کندی انجام می شود. در فرد دیابتی حتی برای درمان زخم سطحی نیز باید کمک های پزشکی انجام گیرد چون زخم در بیماران دیابتی در صورت عدم درمان به موقع، به سرعت به زخم عمیق و عفونی تبدیل می شود. باید هنگام نشستن پاها ناحیه زخم شده را روی یک بالش قرار داده و طوری که بیمار احساس راحتی کند و خون به راحتی در بدنش جریان داشته باشد. درمان آنتی بیوتیکی، استفاده از مسکن در صورت وجود درد، بهره گیری از پانسمان های نوین زخم، مراقبت های روزانه و رعایت بهداشت، استفاده از کفش و پوشش مناسب برای پا، دبریدمان زخم، درمان با مواد طبیعی همچون عسل مانوکا و وکیوم تراپی انواع روش های درمان زخم دیابتی و زخم پای دیابتی هستند که بر اساس وضعیت فرد و تشخیص پزشک بهترین روش درمان زخم انتخاب خواهد شد.

 زخم بستر:

زخم بستر یا زخم فشاری بر اثر فشار بر پوست و ممانعت از خون رسانی به آن ایجاد می شود. زخم فشاری در افرادی که بیشتر بر روی صندلی می نشینند و یا روی تخت می خوابند وجود دارد. مفصل ران، قوزک پا، قاعده مهره ها، آرنج، پاشنه و کتف بیشتر در معرض زخم بستر هستند. عوامل مختلفی مانند فشار وزن بدن بر زخم، ساییده شدن لباس، رطوبت، تعریق بدن در ایجاد زخم بستر تاثیر گذارند. زخم بستر به راحتی دچار عفونی شده و ممکن است تا اعماق بافت و استخوان هم گسترش یابد. برای اینکه بیمار به راحتی فرآیند بهبود زخم را طی کنند، سلول ها به اکسیژن، غذا و سوخت کافی نیازمند هستند. بهترین کار برای درمان زخم در درجه اول شناسایی علل ایجاد زخم می باشد. زمان بهبودی به عوامل مختلفی همچون سن، بیماری زمینه ای، عفونت، درجه زخم و سلامت عمومی بیمار بستگی دارد. برای بهبودی یافتن سریع زخم غذاهایی که حاوی پروتئین به میزان زیاد می باشند (مثل گوشت و مرغ و ماهی و پنیر و کره بادام زمینی و لوبیا و شیر) را بیش تر مصرف نمایید.

بینه، یک کلیک تا سلامتی

مجله سلامت بینه